در پست قبل گذشت:

از منظر وحی، معیار جاهلانه زیستن و جاهلانه مردن، آشنا نبودن انسان با خدای خویش و

نمایندگان خداوند متعال است. وجود هدایت تکوینی و تشریعی نشان می دهد که جاهلیت

مدرن، جهلی معاندانه و از سر لجاجت می باشد.

و اما این پست:

در فصیح ترین کتاب و کلام جهان،*قرآن کریم*آمده است:

وحی الهی و ارشاد نبوی عامل حیات بخش جوامع بشری است.

«یَأَیهَُّا الَّذِینَ ءَامَنُوا استَجِیبُوا لِلَّهِ وَ لِلرَّسُولِ إِذَا دَعَاکُم لِمَا یحُْیِیکُم...»[1]

اى کسانى که ایمان آورده ‏اید اجابت کنید خدا و رسولش(ص)را زمانى که شما را مى‏ خوانند

،بدانچه زنده‏ تان مى‏ سازد...

هر عقل سلیمی می پذیرد، سزاوارترین فرد بر نسخه سعادت و جاودانگی هر موجودی خالق آن

می باشد که به تمام قابلیت ها و زوایای وجودی او آگاه است و قطعاً مطمئن ترین راه، برای

رسیدن به مطلوب و کمال است.

"لله وَ للرَّسُول" قرآن کریم وحی و نبوت را عوامل احیاگر و اکسیر حیات جامعه بشری می داند و

به ما معرفی می کند. تنها آنچه خدا و رسولش صلی الله علیه و آله و سلم تو را بدان دعوت

می کنند مایه ی حیات توست ای انسان.

یاد حدیثی از رسول اکرم(ص) می افتم: حدیث شریف ثقلین...

قرآن و عترت... لله و للرسول...

چه زیبا آینه یکدیگرند قرآن و عترت و نه آینه، که مطابق اند.

که وحی، قرآن نازل است و ائمه اطهار (علیهم السلام) قرآن صاعد و قرآن ناطق اند.

آری "وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الهَوَی* إِن هُوَ إلاَّ وَحیٌ یُوحَی"[2] و هرگز از روی هوی و هوس سخن

نمی گوید. و آنچه می گوید جز وحیی که به وی می شود نمی باشد.

و معصومین علیهم السلام نیز چیزی جز وحی نمی گویند، که کلام گهربارشان تفسیر و تأویل

قرآن کریم است.

که فرمودند: اگر حدیثی از ما یافتید که مخالف با قرآن است به دیوار بزنید از ما نیست.

قرآن کریم صاحبان اندیشه جاهلی را مرده می داند همان ها که با عناد و دشمنی با عوامل

حیات بخش بشر با دست خویش، فطرت خود را کشتند و خود را در زندگی جاهلانه غرق کردند.

"لِیُنذِرَ مَن کاَنَ حَیًّا وَ یحَِقَّ الْقَوْلُ عَلىَ الْکَافِرِین"[3]

تا هر که را زنده دل است بیم دهد و آنان هم که کافر و مرده دل اند گفتار خدا در باره آنان محقق

شود. اعجاز جاویدان رسول اکرم (ص) در این آیه نورانی زنده را در مقابل کافر قرار داده است.

بیان دقیق و عمیق وحی چه زیبا، بعید ها را برای ما قریب می کند تا سره را از ناسره باز شناسیم.

نمی فرماید انسان یا زنده است یا مرده؛ زنده یا مؤمن است یا کافر .

بلکه چون برحسب حقیقت و باطن امر، کافر و مرده برابرند در همان ابتدا اینگونه تقسیم می کند

که انسان یا زنده است یا کافر !

آری برترین کتاب آفرینش حیات حقیقی را تنها از آن اهل ایمان می داند.

کسی که فاقد عوامل حیات و سعادت جامعه بشری در زندگی خود باشد در واقع فاقد حیات

انسانی و عاقلانه است

و خود را از آن موهبت بزرگ محروم ساخته و حیات حیوانی و جاهلانه را برگزیده.

أُولئِکَ کَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِکَ هُمُ الْغافِلُون."[4]

ایشان چون چهارپایانند بلکه آنان گمراه‏ ترند(چرا که با این همه امکانات باز هدایت نمی شوند)

ایشان همان غفلت ‏زدگانند.

همانطور که اگر فردی عالماً و عامداً دربرابر حقانیت و حقیقت قرآن کریم خضوع نکند و آن را نپذیرد

و کلام الهی را نشناسد، در فرهنگ قرآن مرده می باشد، کسی هم که با امام خویش رابطه ولوی

بر قرار نکند و ولایت امام خود را برنتابد و یا آن را نشناسد، حقیقتاً مرده است و هرگز از حیات و

زندگی مدّ نظر قرآن بهره ای نبرده است.

سزاوار نیست خود را از برخورداریِ بهترین حیاتی که خالق هستی برایمان تدارک دیده محروم کنیم.

پس بیایید زنده باشیم...

در پست بعد إنشاءالله به این مسأله که منظور از شناخت چیست... می پردازیم.

 

بعون الله الملک الأعلی                                         بنت العَبرَة